Kwaliteit van leven van je hond
#eigenverhaal
Het onvermijdelijke afscheid van een hond
Op maandag 21 oktober 2024 heb ik afscheid moeten nemen van mijn maatje Dax. In deze blog neem ik je mee in het proces van het overlijden van een hond, met Dax in de hoofdrol.
Waarom het afscheid van een hond zo moeilijk is
Een van de nadelen van het houden van honden is dat ze helaas een kortere levensverwachting hebben dan mensen. Zelden overlijdt een hond vredig in zijn mandje. Er zijn veel verschillende manieren waarop een hond kan komen te overlijden.
Twijfels over het juiste moment
In Dax zijn geval was het voor mij een afweging wanneer het moment was dat het genoeg was voor hem. Ik heb altijd met mezelf afgesproken dat ik niet te laat wilde zijn. Maar ja, wat is te laat? Of wat is te vroeg?
Het kwaliteit van leven is voor mij het belangrijkste wat er is. Kwaliteit van leven voor mijn Dax was zijn rondje met plezier buiten kunnen lopen, de dag doorkomen met zo min mogelijk pijn en vooral blij worden van de dag.
Dax als echte werkhond
Dax was een werkhond in hart en nieren, tot zijn laatste dag heeft hij zijn lichaam keer op keer bij elkaar geraapt om te pieken in de trainingen. Maar niet alleen in trainingen wilde hij pieken, bij wandelingen met andere honden wilde hij dat ook en als er bezoek kwam stond hij altijd vooraan.
Omdat zijn aan-knop best kon overheersen, viel het lang niet op welk prijskaartje er aan zijn actieve momenten zat. Dit was lang alleen voor mij zichtbaar, bij anderen ging altijd de aan-knop aan. Zag ik het dan wel goed?
Een laatste training en het prijskaartje…
Samen met Dax heb ik vier weken voor zijn overlijden nog een workshop puinzoeken gedaan en aansluitend drie dagen een speuropleiding gevolgd. Hij kreeg van mij toen al zeker wel het ouwe lullen tempo, zeker niet omdat hij dat wilde maar omdat ik niet wilde dat hij zichzelf over de kop werkte.
De nasleep van inspanning
Ooooo wat heeft hij genoten deze dagen (ik daardoor dus ook) en wat heeft hij hard en mooi gewerkt. Maar kanonnen, wat hing er een prijskaartje aan! Op woensdag kon hij in de middag nog speuren als een raket, een halfuur later kon hij in het bos bijna zijn lijf niet staande houden.
De interne strijd om los te laten
In het hele proces met Dax heb ik alles constant op de weegschaal gelegd. Ik durf wel te zeggen dat ik bijna alle behandelmethodes heb geprobeerd om hetgeen waar Dax last van had te stoppen of in ieder geval te remmen.
Maar het ging opvallen dat de slechte periodes de goede gingen overschaduwen. Op die momenten gaat de strijd naar mijn idee pas losbarsten in je eigen hoofd. Je weet dat het moment van loslaten komt, maar weinig vezels in het lichaam zijn daar nog klaar voor.
Zo’n proces sluimert door. In goede tijden denk je er eigenlijk niet aan, bij slechte momenten spookt het oneindig door je hoofd. Wat als ik nog een andere specialist bezoek? Wat als ik andere pijnstillers ga uitproberen? Wat als ik wacht tot het winter is en hij echt geen last meer van de grassen en pollen heeft?
Maar wat zou het oplossen? Het geven van zijn dagelijkse medicatie was een strijd, ik kon hem niet goed meer controleren want aanraking kon pijn doen en tijdens de wandelingen zag ik steeds meer stresssignalen wat een indicatie van pijn gaf. De kwaliteit van leven die ik hem gunde was er niet meer volle bak.
De moeilijke, maar liefdevolle beslissing
Wanneer het leiden van een leven een lijdensweg is geworden, is het in mijn ogen ons laatste moment om het mooiste voor ons trouwe maatje te doen, en dat is hem laten gaan. Het verdriet zal er niet minder om zijn, de pijn zal net zo hard steken, maar het hoofd kan er wel enige logica uit halen.
Toen ik voor mezelf eenmaal het besluit had genomen dat het tijd was om Dax te laten gaan, had ik een soort van de luxe om alles te plannen. Dit is zeker niet voor iedereen aan de orde.
Een week voor zijn overlijden heb ik bij de dierenarts besproken dat ik het besluit had genomen dat het genoeg was voor Dax. Ik wilde graag dat hij thuis in zijn eigen vertrouwde omgeving met mij, de kinderen en Aika in alle rust kon inslapen.
Een laatste week samen
En dan heb je nog een week samen tot die ene dag. Noem het ongeluk of noem het geluk, ik werd even goed onderuit gehaald door de griep. De hele week heb ik ziek thuis gelegen. Wat voelde ik me vreselijk, maar wat was deze week mij dierbaar.
De laatste wandelingen en herinneringen
Iedere dag heb ik ons naar het bos gereden om daar te slenteren, ideaal want we hadden hetzelfde tempo. Eenmaal thuis op de bank kroop hij heerlijk tegen me aan. In deze week zijn er nog foto’s van Dax gemaakt en hebben mijn jongens nog afscheid van hem kunnen nemen.
Terugkijken met een traan en een grote glimlach
Ik kan wel zeggen dat Dax een mooi leven heeft gehad en heb er vrede mee hoe het uiteindelijk is gelopen. Voor mij heeft hij veel betekend, hij is de basis van mijn gezin, mijn bedrijf en mijn hobby. We hebben samen echt hele mooie jaren gehad met super toffe herinneringen.
Het houden van honden zal voor iedereen betekenen dat ook dit jouw verhaal kan worden en dat iedereen voor dit soort keuzes kan komen te staan. Hoe vreselijk het ook is, het hoort erbij. Maar blijf altijd kijken naar de kwaliteit van leven. Jouw hond kan het niet vertellen, maar jij kan wel voor jouw hond spreken.
